Wszystkie artykuły

„W przypadku cukrzycy typu 2 wielu pacjentów wykazywało silne deficyty witaminy B1, spowodowane nasilonym wydalaniem tej witaminy przez nerki. […] Witamina B1 to kofaktor enzymu dehydrogenaza pirogronianowa (razem z kwasem α-Liponowym) oraz kompleksu α-ketoglutaranowego. Bez witaminy B1 nie możemy przetwarzać pirogronianu, a tym samym – metabolizować cukru. In vivo witamina B1 występuje w postaci fosforanu. Za przyłączanie i oddzielanie reszty fosforanowej odpowiadają zaś specjalne kinazy oraz fosfatazy, które zawierają z kolei magnez i cynk. W przypadku istniejących deficytów cynku – i/lub magnezu witamina B1 nie wykazuje żadnej aktywności biologicznej.” Dr Bodo Kuklinski

„Kluczem do witaminy C jest dawka. Po prostu nie przyjmujemy jej wystarczająco dużo. Powód można znaleźć w naturze – wszystkie inne zwierzęta (z wyjątkiem świnek morskich, nietoperzy owocowych i ssaków naczelnych) mogą syntetyzować własną witaminę C. Co więcej, wytwarzana ilość jest dostosowana do ich potrzeb – synteza witaminy C zwiększa się, gdy organizm musi poradzić sobie z infekcją. Na przykład kozy mogą wytwarzać 15 gramów dziennie na żądanie. My, ludzie, nie posiadamy tej istotnej funkcji biochemicznej, ale zamiast tego mamy nasze mózgi. Zatem korzystajmy z nich!” Dr Sarah Myhill

Semaglutyd to substancja czynna, pierwotnie opracowana dla diabetyków w celu obniżania poziomu glukozy, której stosowanie wiąże się z utratą wagi. Jednakże jest to efekt nie tylko na skutek redukcji tkanki tłuszczowej, lecz również masy mięśniowej. Tymczasem redukcja ilości komórek mięśniowych oznacza automatyczne ograniczenie bazowego zużycia energii: nasz organizm spala w stanie spoczynku mniej kalorii, a my – bez odpowiedniej diety – tyjemy. Obserwację tę potwierdzają internetowe doniesienia o tym, iż odstawienie semaglutydu powoduje przyrost masy tłuszczowej, ale nie mięśniowej, przez co prowadzi do paradoksalnego zjawiska: jesteśmy wprawdzie lżejsi, za to „tłustsi”.